ibn-i âbidîn ne demek?

Ibn-i Abidin (1783-1836), Osmanlı İmparatorluğu döneminde yaşamış Türk İslam alimiydi. Asıl adı Mehmed Es'ad Efendi'dir. İstanbul'da doğdu ve ailesi de İstanbul'un önemli isimleri arasındaydı. Babası Seyyid Abdullah Efendi'de önemli bir alim ve müderristi.

Ibn-i Abidin, fıkıh, hadis, tefsir, kelam ve tasavvuf gibi İslami ilimlerde önemli bir otoritedir. En önemli eseri, Hanefi mezhebinin en önemli kaynaklarından biri olan "Raddu'l-Muhtar" adlı kitaptır. Bu eser, Hanefi fıkhının en önemli kaynağı olan "Hidaye"ye yorum ve açıklama eklemek için yazılmıştır.

Ibn-i Abidin'in diğer önemli eserleri arasında "Durratu'l-Hukkam fi Sharh'i Ghuraril ahkam", "Marahilu'l-Falaah fi Sharh'i Nuril-idah" ve "Hikayat-i Veli" gibi eserler yer alır.

Ibn-i Abidin, aynı zamanda Osmanlı döneminde yaşayan birçok önemli alim gibi, ilmi çalışmalarının yanı sıra sosyal hayata da aktif bir şekilde katılmıştır. İstanbul'daki çeşitli camilerde vaazlar vermiş ve farklı toplum kesimleriyle yakın ilişkiler kurmuştur.

Ibn-i Abidin, hayatı boyunca birçok öğrenci yetiştirmiş ve İslam ilimlerinin yayılmasına önemli katkılarda bulunmuştur. Ölümünden sonra da eserleri, Hanefi fıkhının önemli kaynakları arasında yer almaya devam etmiştir.